EMANUELLE

Beeld is altijd een groot onderdeel van mijn leven geweest.

Na jaren als fotograaf, opgeleid aan de Kunstacademie en gevormd door zo’n twee decennia praktijkervaring, begon ik steeds sterker te voelen dat mijn handen naar iets anders wilden grijpen. Niet naar scherpte, pixels of lichtinval, maar naar het ruwe, tastbare en gelaagde.

Naar verf, aarde en beweging zónder controle.

Schilderen voelt als thuiskomen in mijn lijf. Vóór en tijdens mijn opleiding al.
Iets wat ik vervolgens jaren riep te willen doen en nu de stap gezet heb te verwezenlijken.

Rauw en zacht tegelijk. Licht en donker.
Niets hoeft afgewerkt en alles mag vloeien.

Net als in de natuur: barstend van detail, perfect van imperfectie.

Mijn werk is een ode aan dat natuurlijke ritme. Aan de stille onderstromen van het leven. Aan de spanning tussen wat zichtbaar is en wat wordt aangevoeld.

Het is organisch werk, niet glad of opgeschoond maar levend, ademend, aards.

Aquarel is mijn grote liefde. De manier waarop pigmenten zich over papier verplaatsen, geleid door water, zwaartekracht en toeval, is voor mij pure magie.

Ik schilder niet met de hand alleen, maar samen met het element. Water beslist net zoveel als ik.

Die vrijheid, dat grenzeloze, is wat me drijft. Het werk hoeft niet netjes of mooi. Het mag schuren, druipen, rafelen, ademen.

Anselm Kiefer is een van mijn grote voorbeelden. Vanwege zijn aardse elementen en vooral vanwege zijn lef. Zijn vermogen om heel groot te denken, grof te werken, groots te voelen.

Mijn schilderijen zijn geen beelden om alleen naar te kijken, maar om mee te leven en jezelf te her-inneren.

Ze zijn ankers in een bewegende wereld. Stiltes tussen de regels.

En geven ruimte voor je eigen verhaal.